Het Mosterdzaad biedt tijdelijk onderdak aan mensen met psychosociale problemen en tienermoeders. In de zomer van 2004 kochten Ronald en Andrea Kleiweg een boerderij aan het Beneden Westerdiep en bouwden deze om tot een organisatie voor begeleid en beschermd wonen. ,,Soms kunnen problemen zo heftig zijn dat je niet meer weet hoe je het allemaal moet doen en dan zit je enorm in de stress”, vertelt Andrea. ,,Hier mogen mensen op adem komen, want in stress leert niemand. Je kunt pas groeien als je weer in de rust bent.”
Zo’n honderd kinderen en volwassenen woonden de afgelopen jaren bij Het Mosterdzaad. In het achterste gedeelte van de boerderij wonen tien cliënten onder wie drie kinderen en in het voorste gedeelte woont het echtpaar met hun pleegkinderen, en hun 28-jarige zoon Matthijs. Hij is meervoudig gehandicapt, maar de grondlegger voor Het Mosterdzaad, legt Ronald uit. ,,Voordat we naar Veendam kwamen, woonden we in Nieuwerkerk aan den IJsel en hadden de zorg voor een aantal pleegkinderen. Daar moesten we mee stoppen toen Matthijs werd geboren. Plotseling hadden we een gehandicapte zoon, dat veroorzaakte een enorme crisis in ons leven. Ik werkte als anesthesie verpleegkundige en mijn vrouw als maatschappelijk werkster, maar door de zorg voor Matthijs wilden we minder werken. Onze zoon had ons nodig.”
Veel gebrokenheid
Vier jaar na de geboorte van Matthijs ontstaat opnieuw het verlangen naar pleegzorg. Andrea: ,,We waren veel thuis en kwamen erachter dat we naast Matthijs ook voor andere kinderen konden zorgen. Er is veel gebrokenheid in de wereld en daardoor kunnen kinderen soms niet bij hun ouders wonen. Hoe fijn zou het zijn als een kind geen pleegkind hoeft te worden, maar moeder en kind samen onderdak en begeleiding kunnen krijgen? We dachten erover na om een gezinshuis te starten, maar dat kon niet met Matthijs. De regels lieten dat niet toe. Daarom moesten we op zoek naar iets voor onszelf.” Ronald, lachend: ,,Ik zag toen een advertentie van een boerderij met achttien slaapkamers in Veendam. Aan dat idee moest ik eerst even wennen, en zei er niets over tegen Andrea. Een paar dagen later liet ik haar de advertentie lezen. We zijn we ervoor gaan bidden en naar de boerderij gaan kijken.”
Gezond gezin
Het echtpaar verhuist in 2004 met Matthijs, dochter Agnes, zoon Corwin en hun vier pleegkinderen naar de andere kant van het land. Ook verhuist er een cliënt mee die Andrea kende vanuit haar werk bij het Leger des Heils. ,,Ik weet nog dat ik een keer met hem bij de psychiater zat en zei: ‘Deze meneer heeft een zwaar leven gehad en verlangt nu enorm naar een gezond gezin. Bestaan er pleeggezinnen voor volwassenen?’ De psychiater antwoordde: ‘Nee, die zijn er niet’. Deze cliënt paste binnen het beeld dat wij met Het Mosterdzaad voor ogen hadden, en is met ons meegegaan naar Veendam. Dat was voor hem een positieve ervaring: hij is nooit meer opgenomen geweest en woont nu al dertien jaar met veel plezier in zijn eigen huisje.” Trots: ,,Daar krijg ik een warm hart van. We willen dat mensen weer de regie over hun eigen leven krijgen. Ik zeg weleens dat we een maatschappij in het klein zijn en een familie in het groot.”
Intensieve, maar mooie jaren
Het echtpaar kijkt terug op vijftien intensieve, maar mooie jaren. Andrea: ,,We hebben mooie dingen meegemaakt en veel mensen tot bloei zien komen, maar ook zorgen gekend. Een gehandicapt kind krijgen, was bijvoorbeeld heftig en een van onze pleegkinderen is door zijn moeder ontvoerd naar het buitenland. Hij is nog steeds niet terug.” Geëmotioneerd: ,,Toch zijn we hier het leven blijven vieren. De kracht daarvoor komt voor ons heel duidelijk van God. Dat willen we niet opdringen, maar het is wel iets wat we willen uitdragen.”